W ostatnim milionie lat, ladolód wkraczał na obszar Polski osiem może dziewięć razy. Pokrywał go w całości lub w części. Nawet jeśli była to cześć mała, to przedpole lądolodu było ogarnięte wieloletnią zmarzliną i różnymi postaciami tundry. Dziewięć razy dokonywał się kataklizm flory i fauny, gleby i rzeźby, o rozmiarze, który przekracza dramaty i tragedie naszych czasów, tak chętnie wyświetlane przez ekologistów i klimatystów. Ta cicha wiosna, ta splądrowana planeta, ta demograficzna bomba – to wszystko wydaje się groteskowe, przy zmianie, którą potrafi wzbudzić ta, która ma być jedyną i najlepszą miarą. Gatunki, które przetrwały ten okres są twardsze niż skamieliny trylobitów. Są to absolutni mistrzowie przeżycia, najlepsi z najlepiej dostosowanych. Za każdym razem, gdy sobie to przypominam, to ulegam zdumieniu, jak jakiś bohater biedronkowej prozy za dwie dychy.

Łooo – trwa tylko chwilę. Czy nie za wcześnie na odtrąbienie ich sukcesu? Może jesteśmy na etapie ich schyłku, którego nie zauważamy z perspektywy ledwie ostatniego miliona lat?  Może dopiero za dwa lub trzy miliony lat, jakaś istota rozumna będzie mogła stwierdzić: – niestety, nawracające kataklizmy plejstocenu, uwolniły takie wahadło zniszczenia, któremu nie były w stanie sprostać zdolności odbudowy populacji, kolejne ekspansje, zadomowienia i regresje. Flora i fauna tego okresu wymarła. Po prostu nie dała rady, jak wcześniej na przykład ta z kredy. Szanowni słuchacze – powie ktoś za miliony lat – wyobraźmy sobie taką pokrakę jak trzmiel. Dane paleontologiczne wskazują, że w kolejnych interglacjałach było coraz mniej gatunków tego zwierzęcia, aż wreszcie wymarł cały rodzaj.              

Nikt z nas nie dożyje tego czasu, by potwierdzić to przewidywanie. Nie wiem czy w ogóle tyle wytrwa nasz gatunek i czy znajdzie sią jakiś Abraham, który będzie się targował z Panem Bogiem, o tych ostatnich dziesięciu sprawiedliwych. Jeśli już o miłosierdziu, to odnotujmy, że natura, obiekt wzruszeń i dążeń, nie musi się przed nikim tłumaczyć i wszyscy akceptują jej rządzę zemsty oraz prawo bezlitosnej kary. Nikt przecież nie mówi: – co to za dobra natura, która dopuściła do tego nieszczęścia, albo  – gdzie jest natura, gdy dochodzi do tragedii i cierpienia niewinnych? Taka wyrozumiałość nie jest darowana Sędziemu Sprawiedliwemu.

Zemsta natury już ponoć następuje, ale finał ma być za dziewięć, już właściwie za osiem lat, o czym zdają się nie wiedzieć bankierzy, którzy ciągle udzielają długoterminowych kredytów. W tej słodkiej naiwnością tkwią również deweloperzy nadmorskich apartamentowców. A jeśli nie oni, to już na pewno ich klienci. Przecież ich inwestycje znajdą się, lada moment, w słonej kąpieli wszechświatowego oceanu, zasilonego ostatnimi kostkami lodu z biegunów naszej planety.

 A propos cen metra kwadratowego, to te z nad morza ledwie doganiają te z posesji w centrach miast, gdzie ponoć panuje największe zanieczyszczenie powietrza. Czy ktoś słyszał o gwałtownych spadkach cen domów i mieszkań z powodu potwornego smogu w tamtej  okolicy? Nie wiem po co nam te drogie urządzenia monitoringu powietrza. Informacje o jego zanieczyszczeniu są najbardziej nudną częścią telewizyjnej pogody. Gdyby wskaźnikiem stanu powietrza były aktualne ceny metra kwadratowego mieszkań, w ogarniętych pyłem i dymem dzielnicach, to ta cześć całych wiadomości miałaby największą oglądalność. Mogłaby ją prowadzić, lekko już trącona wiekiem, Kinga Rusin, i to bez makijażu, i całkowicie ubrana. Nawet jakby się obnażyła w tej prognozie, jak kiedyś w proteście przeciw ociepleniu, to tak nikt na nią by nie patrzył, bo każdy łapałby za komórę i dzwonił, do Nowaka albo Kowalskiego z Krakowa, z ofertą za jego zadymioną chawirę: – panie, bierz pan ten tysiąc za metr, bo jak jutro Kinia poda dziewięć stów, to nie zadzwonię.

Okazuje się, że ceny nie spadają, a ludzie płacą najwyższe stawki i dadzą każde pieniądze by żyć w wyziewach z rur i kominów. Jest to zapewne jaskiniowy atawizm tysiącleci spędzonych przy ognisku. Pewnie dlatego, w centrach miast jest pełno małych kafejek, cukierni, restauracji i fastfoodów. Są one namiastką tego co mieliśmy w tundrze. Lubimy wypić i zjeść w kameralnym otoczeniu bliskich ścian, tak jak kiedyś łowcy w pieczarze. Odczuwamy tu, to samo, co oni tam: sytość, ciepło i bezpieczeństwo. Wprawdzie z ogniska pozostał na stole już tylko jeden ognik, ale gdy dogasa, wołamy po kelnera – proszę wymienić tego znicza, bo paleolityczny nastrój siada.

Są też i tacy, którzy chcą tu pozostawić po sobie  pamiątkę, niczym pradawne malowidła lub ryty naskalne. Niestety ten przejaw regresji ewolucyjnej nie znajduje aprobaty i zrozumienia u właścicieli jaskiniowych erzaców. No chyba, że do knajpy trafi jakiś celebryta. Tych się wręcz namawia i prosi by pozostawili tu swój wizerunek. Aż dziw, patrząc na ich stan umysłu, że potrafią na zdjęciu złożyć podpis. Dobrze, że nie plują ochrą na rozpostartą dłoń. 

Rozumiem źródła tego zachowania i dlatego nie do końca przekonują mnie te ograniczenia  palenia drewnem w kominku, albo zakaz grillowania w połowie dzielnicy. Przecież ludzie pozytywnie odpowiadają na wezwania do powrotu do przeszłości. Trudno mi zaakceptować te zakazy być może dlatego, że z powątpiewaniem spoglądam na wypalanie hektarów wrzosowisk, co jest uzasadnione chęcią ochrony przyrody. Tak się składa, że niestabilna emocjonalnie matka natura, co to nie orientuje się w paradygmatach światowej ochrony bioróżnorodności, chce je nakryć lasem. W naszych okolicznościach roślinno–klimatycznych las jest morderczo zabójczy dla zbiorowisk roślinnych innych niż formacja wysokich fanerofitów. Pozostawione bez ludzi wrzosowiska, na opuszczonych poligonach wojskowych, spontanicznie zarastają lasem. Są jednak tacy, o ponadprzeciętnym mniemaniu o zawartości w sobie łacińskiego przymiotnika sapiens, którzy nie chcą na to pozwolić. Zwykle to ci sami, co wcześniej nie tolerowali na poligonie działań ludzi w mundurach i kazali się im wynosić. To, że pacyfiści i ekologiści palą ziele to niby nic nowego, ale tym razem robią to za państwowe.  

Wiem, że wielu przepada za miodem. Słyszałem też o mizerii trzmieli i pszczół, ale czy w cenie wrzosowego jest obsługa kilkunastu jednostek państwowej i ochotniczej straży pożarnej, które zabezpieczają to kontrolowane palenie? Na takiej akcji bywa ich więcej niż na niejednej interwencji. Wrzosowiska wypala się by je odmłodzić i pozbyć się nadmiaru węgla zgromadzonego w ściole oraz w glebie. Za takie uwalnianie trującego dwutlenku węgla nie grozi mandat. Można na to dostać suty grant, a potem wyróżnienie za zastosowanie „tradycyjnej innowacyjności”, mającej tysiące lat.

Jakiś czas temu widziałem w TV jakiegoś utytułowanego i ugrantowanego uczonego, który przekonywał, że pszczoły i kwietna łąka na dachu jego uczelni obfitują miodem czystszym niż ten ze wsi i z lasu. I tu i tu stosuje się – przekonywał – różne środki ochrony roślin, a na jego campusie w mieście nie. To po cholerę wypalać te zanieczyszczone, śródleśne wrzosowiska? Dajmy im zarosnąć lasem, tak jak chce tego natura i będziemy do przodu ze wskaźnikiem lesistości, co to ponoć mamy za mały. Wszyscy dorośli wiedzą, że nie chodzi o rozmiar, ale o procent. Przecież ten, im większy, tym większe robi wrażenie i naprawdę potrafi pójść w nogi lub zakręcić w głowie. Weźmy taki Luksemburg, wskaźnik 34% – wg norm UE jeszcze nie wódka, ale już napój spirytusowy i to nad podziw tumaniący.      

Opublikowany w listopadzie rocznik statystyczny leśnictwa w Polsce nie potwierdził deklarowanych 30% zalesienia na rok 2020. Lesistość sięgnęła ledwie 29,6%, a wiec jesteśmy gorsi niż ojczyzna Jean–Claude Junckera, co to za koszulę nie wylewa. Już niebawem zacznie się ujeżdżanie opalonych zielem łbów na leśnikach. Bądźmy jednak spostrzegawczy – nie na tym ma polegać polskie leśnictwo. Bardziej chodzi o to by nie wycinać, a mniej o to by sadzić, no chyba, że na polach i łąkach, by te wreszcie przestały obfitować pokarmem. Drzewa wyczerpały się jako ideologiczne paliwo niemal tak nagle jak drewno, które znienacka przestało być ekologiczne, a jak raz po dwóch dekadach wędrówki tajgi ze wschodu na zachód. Tyle, że w postaci zrębków, trocin, peletu i brykietu.

Teraz w lansie są wspomniane kwietne łąki, których ideolo wędruje z zachodu na wschód. To też jakby wędrówka formacji roślinnej. Będziemy je mieć w miastach i na przedmieściach, na każdym skwerze, na dachach i między pasami jezdni. Wróżę temu wielką przyszłość. Już choćby sądząc po liczbie propagandowych nowinek, szkoleń i konferencji organizowanych dla urzędów i przez nie sponsorowanych. Ewidentnie drgnął  wskaźnik ekspertów per capita z tej dziedziny. Wreszcie i entomolodzy będą mieli swoją chwilę prosperity, tak jak wcześniej fitosocjolodzy, ornitolodzy, herpetolodzy, chiropterolodzy, i inni. Zwykle zagnieżdżają się oni na państwowych uczelniach, a prywatnie są prezesami non–governmental organization, które są poważnie zatroskane losem planety i walczą z opresyjnym państwem. To państwowo–prywatne partnerstwo, które w wielu wypadkach mogłoby być działem parazytologii, manifestuje się bez oznaki zażenowania. Już na pierwszym slajdzie, niemal każdej prezentacji, wykładowca wyświetla swoje imię i nazwisko, alma mater i bogatą listę kolaboracji. Jeszcze powinien dodać – powagę moją i organizacji wspiera akademia, która jest w pierwszej połowie drugiej osiemsetki uczelni na świecie.   

Miasta są bardzo zainteresowane takimi rozwiązaniami. Eksperci żywią w nich przekonanie, że trawniki są droższe w utrzymaniu niż obsiew mieszanką różnego kwiecia, którego nie trzeba kosić co trzy lub cztery tygodnie. No, a poza tym, chodzi o te biedne trzmiele, motyle i pszczoły. Już je troską ogrania reszta Wspólnoty, bo masowo giną na polach, łąkach i w lasach, co przecież potwierdził rodzimy uczony z najwyższej katedry w mieście. Łzy same napływają w oka tłustego roztworu publicznego pieniądza. Jego większa cześć trafi do Niemiec, bo tak się jakoś składa, że najlepsze, a właściwie jedyne, mieszanki nasion kwietnych łąk i firmy je produkujące są za naszą zachodnią granicą. Ci miastowi, co to bez ekspertów obsiali swe skwery facelią lub łubinem są totalnym pośmiewiskiem wszystkich konferencji, by już nigdy nikomu nie przyszła do urzędniczego łba jakaś samowolka.

Wielce zatroskane losem i ochroną poczciwej entomofauny zapylającej są koncerny farmaceutyczne. Wprawdzie korporacyjny pieniądz nie jest tak skory, jak państwowy, do transferu swej obecności, ale nie trzeba przecież ekspertów i uniwersytetów, by być pewnym, że wzrostowi gęstości zaludnienia towarzyszy wzrost liczby alergików. Miejskie, kolonijne zgrupowania Homo sapiens nadają się idealnie dla kwietnych łąk oraz do wspierania czynnej ochrony przyrody. Przecież to właśnie tu, bytuje największy odsetek tych którzy są przerażeni kataklizmem w lasach i na wsi. Można mieć nadzieję, że wreszcie poczują przyrodę własnym nosem. Na zdrowie. I trzmiele przy okazji przetrwają. 

 

 

 

---

tagi: ochrona przyrody  ekologizm  wrzosowiska  kwietne łąki  lesistość 

	Greenwatcher
	17 grudnia 2021 19:00

36     2007    18 zaloguj sie by polubić