Dawno, dawno temu, rewolucje projektowały poprawę stanu jednych, wskazywały kradzież dobór od tych drugich, a zyski kierowały dla trzecich – w istocie najmniej licznych. Wolność, równość i braterstwo czy inne uwodzicielskie hasła, przykrywały i usprawiedliwiały nęcącą obietnicę grabieży i transferu dobytku oraz kapitału. Miało być lepiej, bo było gorzej. Szybkim i jedynym środkiem zmiany był zalegalizowany rabunek. To uproszczenia, ale niezbędne by docenić, że rewolucja w granicy Wspólnoty Europejskiej, której gęby mędrca użycza Frans Timmermans, zawiera kilka  istotnych nowości na tle tego, co do tej pory było.

Jest to rewolucja jawnie planowana. Już samo planowanie rewolucji może się wydawać aberracją albowiem, zgodnie z powszechnym pojmowaniem, rewolucje są spontaniczne, a wynikają z gwałtownego upustu niezadowolenia tych, którym ma być lepiej w bliskiej przyszłości. Mniejsza z tą nieprawdą, bo ważniejsze jest, że ujawnienie celów, a szczególnie środków przyszłej rewolucji jest raczej czymś nowym. W wątku jawności mieści się także ośrodek ogłaszający przebieg i terminarz rewolucji. Rewolucje były dotąd zakonspirowane np. ta w Rosji na poziomie płytkim z Leninem, a na poziomie głębokim z niemiecką inspiracją. Obecnie tej płytkiej warstwie odpowiada Komisja Europejska ze wspomnianym wiceprzewodniczącym wykonawczym, który w Polsce zapadł, spośród rzeszy bezimiennych, brukselskich rewolucjonistów, w pamięć. Ośrodek inspirujący to prawdopodobnie Niemcy, które ciągle nie wyzbyły się prometejskiej misji zbawiania ludzkości na swoją korzyść, mimo dotychczasowych milionów ofiar tej uzurpacji. Są i tacy, którzy doszukują się, nie bez racji, głębszej konspiracji i ich zadaniowania do roli Prometeusza, który w niemieckim wykonaniu nie traci nic ze swych wnętrzności.      

Chyba po raz pierwszy rewolucja precyzyjnie wskazuje, że ograbieni nie mają być posiadacze dóbr z czołówki najbogatszych ludzi, rządzący czy instytucje. Minione rewolucje, trwale wpisane w stan obecny, widziały właśnie w nich ofiary przewrotu – faktycznie usposobione majątkowo lub wykreowane na takich posiadaczy. Tym razem ograbieni mają zostać ci, którym dotąd obiecywano poprawę ich sytuacji. Rewolucja obejmie rożnego rodzaju wywłaszczenia i uwłaszczenia na majątku tych, którzy są drobnymi posiadaczami lub dzierżawcami: domów, mieszkań, samochodów, warsztatów, firm, gospodarstw rolnych, ziemi – właściwie wszystkiego, co nie jest jeszcze w skarbie korporacji, instytucji i tych, nielicznych, najbogatszych. Rożnego rodzaju opodatkowanie, zmniejszenie lub odebranie praw do dysponowania własnością mieści się, choć jest i będzie ubrane w język prawa stanowionego, grabieżą lub zawłaszczeniem. Tak można przecież postrzegać to, że np. rolnik będzie musiał pozostawić część swojej ziemi do zdziczenia. Jeszcze jest jej właścicielem, ale dyspozycje przeznaczenia wydaje już ktoś inny.

Gwarancja zażegnania trwającego, globalnego kryzysu klimatycznego – jeśli ktoś tego zjawiska nie zauważył, to zwracam uwagę, że wieść o nim przywiózł, wprost z Brukseli. D. Tusk – jest wyjątkowa na tle motywacji minionych rewolucji. Kluczem do osiągnięcia raju na Ziemi jest w tym wypadku nie teraźniejsza, materialna wartość dóbr pochodzących z kradzieży, ale stabilizacja klimatu, a więc coś absolutnie niematerialnego i niemożliwego do osiągnięcia. Co więcej, ta deklaracja poprawy nie ma konkretnych ram czasu, osiągalnych dla poddanych rewolucji. Obecnie żyjący mają ograniczyć swoją egzystencję i perspektywę poprawy bytu, a rok 2050 ma być datą redukcji emisji dwutlenku węgla – i tyle. Nawet jak na pełzającą, powolną, rewolucję to dystans bardzo bliski. Pomińmy chwilowo sensowność oczekiwania stałości klimatu, ułudę opiekuńczej Gai, emisje gazów, itp. Wszystko to, odwraca uwagę od być może najistotniejszego zagadnienia, którym jest przekonanie większości, którą ma faktycznie ogarnąć zryw rewolucyjny, by było im gorzej niż jest. Czy tym można wzbudzić rewolucyjny entuzjazm?

A i to mało, bo trzeba wziąć pod uwagę kulturę zdominowaną przez „tu, teraz i na bogato”. Wektory oczekiwań rewolucjonistów i motłochu, ludu lub obywateli (co tam kto woli) są po raz pierwszy kolizyjne, a więc czy rewolucja może się powieść?

Te pytania są zasadne nie tylko w kwestii nowości projektowanej rewolucji. Pożywka klimatyczna osiągnęła bowiem już swoje maksymalne granice. Od oziębienia, poprzez ocieplenie, niestałość klimatu, po już obecny kryzys klimatyczny, ogłoszony w Polsce przez emisariusza. Nie ma czym wzbudzać strachu, a lęk może być wywoływany tylko ekscytowaniem natężenia kryzysu i jego potencjalnymi skutkami. Może niewielu pamięta, ale zanim pojawiła się w obiegu nazwa stolicy chińskiej prowincji Hubei, kojarzona z nowym koronawirusem, to natychmiast próbowano powiązać genezę i rozprzestrzenianie się choroby właśnie z grozą zmian klimatu. Ostatniej powodzi i ruchom masowym z doliny Ahr w Niemczech przypisano także skutek jego globalnych zmian.

Jeśli już ogłoszono, że trwa kryzys klimatyczny, to możemy być pewni, że teraz każde zjawisko pogodowe, a szczególnie o skutkach katastrofy, będzie potęgowane i doszywane do uzasadnienia rewolucji. Będzie wręcz oczekiwane przez jej inspiratorów i najemników. Przecież nawet polityka wzbudzania migracji z południa do Europy była maskowana pogarszającymi się warunkami klimatu Afryki i Azji, a przynajmniej tak długo jak jej inspiratorzy mieli nadzieję na sprawną siłę roboczą i wystarczało im funduszy na kupowanie władz krajów wypuszczających migrantów.

Co tyczy tych ludzi wyrwanych z własnej ojczyzny, kultury i famili, to i oni nie pozostaną bierni wobec rewolucji odbierającej im marzenia oraz wcześniejszą obietnicę herzlich willkommen o zachodnim poziomie życia. Nie pozostaną obojętni nawet jeśli to będzie tylko zmniejszenie wypłat socjalu, który może być jedyną wspólną wartością komunikującą ich świat ze światem kolonizowanym. To oni mieli być narzędziem rewolty światopoglądowej w Europie, a być może będą pierwszą bojówką kontrrewolucji. Pacyfikacja multikulti na ulicy jest wielce prawdopodobna. Paliwo klimatyczne rewolucji, nic dla nich nie znaczy, a dla reszty wyczerpie się wcześniej niż światowe zasoby węgla kamiennego i brunatnego. Dysonans poznawczy wśród ludów krajów, które przystąpiły do Wspólnoty, mając nadzieję na poprawę swej sytuacji lub ufając jej instytucji bardziej niż własnym rządom, będzie ogromny. Czy klimatyzm przetrwa konfrontację ze wzrostem cen np. energii elektrycznej, ropy, gazu, żywności?

Nawet wśród młodych nie będzie entuzjazmu dla rewolucji, gdy wzrośnie cena smartfonów, a zdolności do zakupu na raty nie zapewnią im dwa etaty i praca w niedzielę. Będzie zatem przymus i represje. To niby nic nowego w rewolucji, ale czy w formule demokratycznych wyborów może władzę uzyskać i utrzymać ten kto wprowadza ograniczenia i przemoc?

Rewolucja nie powiedzie się bez miejscowych namiestników, całkowicie jej oddanych, którzy zduszą niezadowolenie tubylców. W tym względzie ciekawe będą ruchy polityków w naszym kraju i te fikołki, które podejmą by zarząd utrzymać – wszak rząd i opozycję łączy u nas Unia. Do tego czasu pozostała opozycja, wspominająca o życiu pozaunijnym, musi być unicestwiona do postaci nazistów, by nikt nie śmiał na to coś nawet spojrzeć. Ten proces jest już zaawansowany, ale nieskuteczny. Dlatego wybory staną się tylko celebracją tradycji. Przecież w Grecji czy we Włoszech mieliśmy już namiestników, różnej rangi, wskazanych przez władze Wspólnoty i bez względu na wybory mieszkańców tych prowincji. Akty wykonawcze UE nie podlegają procedurom demokratycznym. Konsultacja ich projektów, za pośrednictwem Internetu, nie oznacza przywileju ich przyjęcia czy odrzucenia, a jest tylko wspomnianą celebracją. Większościowa reprezentacja wyborów krajowych, zasiadająca w unijnym parlamęcie, może być tam mniejszością, a więc nie będzie głosem większości ze swego państwa. Nawet referenda ośmieszono. Na ołtarzu rewolucji zgorzeją, ostatecznie, żałosne szczątki bożka demokracji, co brzmi mdląco patetycznie. Tej ofiary wymaga powodzenie rewolucji, co jest kuszące dla namiestników, a więc wszelki patos będzie uzasadniony. Czy demokracja stanie się niepochlebnym, niedoskonałym, minionym etapem w drodze do jeszcze lepszego?  

Najnowsza rewolucja, tak jak poprzednie, ma ambicje światowe, co nowością nie jest. Tyle, że tym razem nie ma być roznoszona jak śmiertelna choroba na bagnetach, ale poprzez dobry przykład promieniujący ze Wspólnoty Europejskiej. To „przekonanie do lepszego” mają zapewnić, ludom krajów ościennych, międzynarodowe umowy, zawierane bez zgromadzenia i akceptacji miejscowej większości, oraz unijne normy środowiskowe dla importu towarów, usług oraz cła. Przystąpienie USA do pakietu klimatycznego oraz jakieś drobne gesty wykonywane w tym zakresie przez Rosję i Chiny są traktowane i hucznie rozgłaszane jako potwierdzenie skuteczności tej metody oraz akceptacja wizji pionierów rewolucji. Wymienione nie należą do wzorców demokracji, co może sprzyjać zarazie rewolucji, a co bynajmniej nie przeszkadza tym, korzy za ideał się mają. Rosja i Chiny nie dawały dotąd sygnałów liczenia się z pomyślnością większości, która tam zamieszkuje. Czy jednak tamtejsza władza pozwoli by jakiś maleńki skrawek kontynentu miał się za centrum świata, a infekując je rewolucją zdobywał przewagę i nimi sterował? 

Odpowiedzi na powyższe pytania sugerują niepowodzenie rewolucji, a przynajmniej wskazują na jej poważne przeszkody. Inżyniera służąca ich pokonaniu musiałaby zdewastować wiele z tego co było i jest uświęcane przez inspiratorów planowanej rewolucji, a to jest nowość na tle tych, które odniosły sukces. Ich arogancja nie powinna dziwić, bo są to ludzie niemądrzy i nieraz dawali temu świadectwo.  

Błąkający się po pustyni biblijny lud był gotów zrezygnować z wolności na rzecz obfitości, a tylko cuda Pana Boga ratowały Mojżesza i Aarona przed kamiennym wyrazem rozczarowania. To może dawne, dawne doświadczenie, ale nauka liturgi słowa z ubiegłego tygodnia. Teraz nie ma być ani wolności, ani obfitości. Ufając w Boży cud, lepiej być przygotowanym do skutków upadku polepszania Nieraju, w którym, po wygnaniu, żyjemy.    

 

 

---

tagi: rewolucja  unia europejska  europejski zielony ład  kryzys klimatyczny 

	Greenwatcher
	11 sierpnia 2021 07:27

26     1662    18 zaloguj sie by polubić